Wilsverklaring; relatie met BehandelAanwijzing

NHG: In de RadB zib wordt een relatie gelegd tussen wilsverklaring en behandelaanwijzing. In het HIS referentiemodel niet.

Het verschil tussen een schriftelijke wilsverklaring en een behandelgrens is dat een behandelgrens een afspraak is tussen een zorgverlener en patiënt omtrent zijn of haar wensen ten aanzien van bepaalde behandelingen, en de wilsverklaring een document is van de patiënt waarin hij diezelfde en meer wensen eenzijdig kan vastleggen – in zijn of haar eigen woorden.
Een wilsverklaring wordt nu meestal als document door de patiënt naar de huisarts (of andere zorgverlener) gestuurd. In een HIS komt dit document terecht in correspondentie (zie HA-ZIB correspondentie-item). Het format van wilsverklaring is nog niet uitgehard.
In sommige gevallen beschrijft de patiënt in die wilsverklaring één of meerdere (op een behandelgrens gelijkende) aanwijzingen in zijn of haar wilsverklaring, maar dit hoeft niet, en gebeurt meestal niet, en dan meestal ongestructureerd.
In zulke gevallen lijkt het logisch om de wilsverklaring mee te sturen bij een overdracht van behandelgrenzen. In het geval een behandelgrens ondersteund wordt door een wilsverklaring, dan kan de zorgverlener terugvallen op de wilsverklaring voor eventuele extra informatie.
Aangezien de wilsverklaring een document is, lijkt het raadzaam om de wilsverklaring als correspondentie-item op te nemen in het dossier. Om het correspondentie-item als een wilsverklaring te herkennen moet het item als zodanig gemarkeerd kunnen worden.
Een directe link tussen behandelgrens en wilsverklaring is ongewenst omdat dit betekent dat een arts altijd iets ten aanzien van de registratie van een meestal afwezige wilsverklaring zal moeten ondernemen bij het vastleggen van een behandelgrens, wat ongewenst is. Naast het feit dat de inhoud van een wilsverklaring niet over dezelfde behandelingen hoeft te gaan als de vastgelegde behandelgrens. Ook kan de patiënt ten alle tijden een nieuwe versie van zijn wilsverklaring als document sturen, waardoor een behandelgrens vanaf dat moment niet vanzelf naar de juiste versie verwijst.
Alles bij elkaar genomen is er niet gekozen voor een directe link tussen de twee bouwstenen.
In de RadB zib is de cardinaliteit voor wilsverklaringen oneindig. Het is niet ondenkbaar dat een patiënt bij meerdere zorgverleners verschillende wilsverklaringen heeft, of zelfs meerdere wilsverklaringen bij 1 zorgverlener. Wanneer dit het geval blijkt, dan prevaleert de meest recente wilsverklaring.

Er wordt geen directe relatie gelegd tussen de ZIB behandelgrens en de wilsverklaring, enerzijds omdat de inhoud van de wilsverklaring niet bij de betreffende behandelgrens hoeft te passen, anderzijds omdat een directe relatie zou betekenen dat een zorgverlener bij het vastleggen van een behandelgrens altijd deze relatie zou moeten registreren. De werkgroep is van mening dat het raadzaam is om, bij het versturen van een behandelgrens, ook de wilsverklaring mee te sturen, wanneer deze er is. Dit kan geregeld worden in de informatiestandaard of door dit in te bouwen in het bericht.

NB. Er is een aparte analyse gemaakt voor de wilsverklaring om te onderzoeken of deze gemodelleerd kan worden als een correspondentie-item, zodat een wilsverklaring als zodanig geïdentificeerd kan worden en kan worden meegestuurd met de behandelgrens, zoals hierboven beschreven.

#NHGHarmonisatie